Burası Osmaniye…
Türkiye’nin 80. ili.
Küçük ama sıcak, mütevazı ama samimi bir şehir.
Ve ben bu şehirde tam 22 yıldır gazetecilik yapıyorum.
Yirmi iki koca yıl...
Ama dönüp bir bakıyorum da… değişen hiçbir şey yok.
Yani değişti de... sadece beton değişti.
Binalar çoğaldı, katlar yükseldi, tabelalar arttı. Ama sokaklar aynı, sorunlar aynı, zihniyet aynı.
Bir bakıyorsun…
Sular kesilmiş.
Bir daha bakıyorsun…
Elektrikler gitmiş.
Bu şehrin en istikrarlı alışkanlığı: "Kesinti."
Hatta öyle bir alışkanlık ki, artık kimse nedenini bile sormuyor.
Çünkü cevabı belli: “Arıza var…”
Ama asıl arıza nerede biliyor musunuz?
Bu düzeni normalleştiren insanlarda.
Siyasetçiler…
Onlar zaten klasik.
Seçim yaklaşınca gelirler, “kardeşim” derler.
Yarış biter, bir daha dönüp yüzünüze bile bakmazlar.
Sanki siz onların oy deposusunuz.
İki selfie, bir broşür, bir de çay içtikten sonra, üzerinize düşeni yapmışsınızdır(!)
Siz onlara oy vermekle görevli vatandaşsınızdır.
Gerisi?
Gerisi Allah’a emanet.
22 yıldır gazeteciyim dedim ya…
Yaptığım tek şey, gördüğüm yanlışı söylemek.
Ama bu şehirde doğruları söyleyince bir bakıyorlar size:
“Sen kimin adamısın?”
Bakın bu lafı duyduğunuzda anlayın ki, doğru bir yere dokunmuşsunuz.
Çünkü bu topraklarda işini düzgün yapanlara, "helal olsun" diyen azdır.
Ama yalanı balla söyleyen, eğilip bükülen, iki alkış uğruna eğilen tipler hep baş tacıdır.
Yalaka olan yüceltilir.
Onurlu olan yalnız bırakılır.
Birilerini uyarmaya kalkarsınız,
Yanlışı dile getirirsiniz…
Hemen başlar tehditler, gözdağları, arka kapı fısıltıları.
Oysa biz halk için yazıyoruz.
Bu şehirde doğrunun peşinden koşmak suç olmuş.
Haklının yanında olmak, yalnız kalma sebebi sayılıyor.
Ve en acısı ne biliyor musunuz?
Sokakta yanımıza gelip “Helal olsun size” diyenler…
Sosyal medyada bize saldırıldığında sessiz kalıyorlar.
Sırf başı derde girmesin diye “mış” gibi yapıyorlar.
Ama sonra çıkıp başka konularda ahkâm kesiyorlar.
Her şey hakkında fikri olanlar,
Haksızlık karşısında sus pus oluyor.
Ama laf aramızda…
Siz iyilerin yanında değilseniz,
Yarın bir gün kimse sizin yanınızda olmayacak.
Bu kadar net.
Halkın bahanesi hazır:
“Yorum yapamıyoruz ki…”
“Yav zaten düzelmez ki…”
“Boşver, senin başına iş açmasın...”
Ama başka yerde gürlüyorsunuz.
Ekonomi konuşuyorsunuz, siyaset biliyorsunuz, dış politika yorumluyorsunuz.
Ama konu kendi mahallene gelince suspus.
Niye?
Çünkü doğruyu savunmak risklidir.
Ve siz konforunuzdan vazgeçmek istemiyorsunuz.
Bana sık sık soruyorlar:
“Abi yalnız kalmıyor musun?”
Kalmıyor muyum?
Kalıyorum.
Hem de çok.
Ama bilin ki, yalaka desinler diye onurlu duruştan vazgeçmem.
Varsın çevremde kimse kalmasın…
Ama kendim kalayım.
Çünkü ben öyle insanlar tanıdım ki,
Yalakalıkta diplomaları olsa profesör olurlar.
Ama ben onların yanında bir saat duramam.
Çünkü karakterim, şahsiyetim, ismim var benim.
Yıllar geçiyor…
Osmaniye’de bazı şeyler değişiyor belki ama esas değişmesi gereken şey hâlâ yerinde sayıyor:
Vicdan.
Adalet.
Dürüstlük.
Hâlâ bu şehirde işini düzgün yapanlar ya kıskanılıyor, ya hedef gösteriliyor.
Ama görmemek olmaz.
Osmaniye'de güzellik katmak isteyen insanlar da var.
İyi niyetli projeler yapanlar, halk için emek harcayanlar...
Ama biz ne yazık ki hep sesini çıkarana değil, kimden geldiğine bakıyoruz.
İsim seviyoruz bu şehirde.
İçeriğe değil, etikete bakıyoruz.
Ve böyle olduğu sürece...
Beton büyür, insan küçülür bu şehirde.
Bu şehirde hâlâ haklının yanında duran varsa…
Saygım sonsuz.
Ama hâlâ güçlünün yanında diz çöken varsa…
Biliniz ki, onlar zaten çoktan dizlerinin üstünde yaşamayı seçmişlerdir.
Burası Osmaniye.
- şehir.
Ama haysiyetin başkenti olabilecek kadar da umut dolu bir şehir.
Yeter ki o umuda sahip çıkalım.
Yeter ki doğrulara küsmeyelim.
Çünkü bu şehir, bizim aynadaki yansımamız.
Ya göründüğümüz gibi olacağız...
Ya da olduğumuz gibi görünmeyi öğreneceğiz.
Ve unutmayın:
Kötülerin yanında olanlar da kötüdür.
İyilerin yanında duranlar, zaten iyidir.
Gerisi detay.
Yorum Yazın